Serinletici ve ferahlatıcı özelliklerinin yanında kendine has tadı, rengi ve köpüğüyle tadanların vazgeçemediği içecekler arasında bulunan meyan ve reyhan şerbetini kimileri, asitli içeceklere karşı alternatif olarak tüketiyor.

Diyarbakır'da ilkbahar aylarında dağlık bölgelerde toplanan ve tokmaklarla dövülerek kıvama getirilen meyan bitkisi, kaynatıldıktan sonra buzlu soğuk demleme yöntemiyle şerbete dönüştürülüyor.

Seyyar tezgahlarda ya da geleneksel kıyafetler giyen satıcıların sırtında soğuk olarak satışı yapılan meyan şerbeti, özellikle tarihi Sur ilçesinde sıcak havalarda tercih ediliyor.

İlçede 35 yıldır meyan şerbeti satan Yılmaz Pala, AA muhabirine, hava sıcaklığı arttıkça satışların daha iyi olduğunu söyledi.

Pala, "Doğal bir içecek. Biz bu içeceğe 'Diyarbakır kolası' diyoruz. Herkes gelip Diyarbakır'ın kolasını şifa niyetine içsin." diye konuştu.

Yarım asırdır tarihi Sur sokaklarında meyan şerbeti sattığını belirten 72 yaşındaki Cemil Batıbay da meyan şerbetinin her derde deva olduğunu savundu.

Vatandaşlardan Evren Yaşar ise sürekli meyan şerbeti tükettiğini anlatarak, "Tadı kimine biraz ağır gelebilir. Biz alıştığımız için rahat içiyoruz. Bu şerbeti içtiğimde rahatlıyorum. Serinletiyor, susuzluğu gideriyor. Sıcak günlerde çok iyi geliyor." ifadelerini kullandı.

Elazığ'da da unutulmaya yüz tutan sokak şerbetçiliğini yıllardır sürdüren 52 yaşındaki Adnan Yıldız, başında fesi, sırtında tulumbasıyla dolaşarak meyan ve reyhan şerbetiyle sıcaktan bunalanları serinletiyor.

Kentteki bir okulda 7 yıldır hizmetli olarak görev yapan Yıldız, babasından miras kalan ve uzun yıllar geçimini sağladığı sokak şerbetçiliğini hafta sonu ve mesai saatleri dışında sürdürüyor.

Meyan ve reyhan şerbeti yapımını evinde geleneksel yöntemlerle sürdüren Yıldız, 40 kilogram ağırlığındaki şerbetle dolu tulumbası ve elinde tuttuğu bakır maşrapaların birbirine çarparken çıkardığı tınılarla cadde ve sokaklarda "buz gibi şerbet" diye sesleniyor.