Bu yıl öğretmenler gününde 1'den fazla ortamda hediyeler aldım öğrenci ve yakınlarımızdan.  Sağ olsunlar. Tesbih, kalem, anahtarlık, yağmurluk, ayakkabı, gömlek, lokum, Kur'an vb. kalıcı kullanılacak uzun ömürlü nesneler getirdiler.  Tabii ki  içerik ne olursa olsun olayın bizlere vefayı büyüğe hürmeti hatırlatan yanı insanların beni "Ahmet NAS'ı" değil: "Öğretmen'i" unutmayıp anmaları.  24 Kasım 2024 Pazar günü kurucu öğretmenlerinden olduğum İHL proje okulumuza İslami sanatlar Kulübümüzün Öğretmenler Günü etkinliğine katılmak için gittim.  Öğrencilerimizi gördük, Hocalarımızla uzun uzun sohbet  ettik. Süt içtik, orman kebabı, pirinç pilavı, cacık meyve vb. yedik.  Akşam namazını yılların tecrübesi Tarih öğretmenimiz Kamuran Hoca kıldırdı.  Tesbihatını ben yaptırdım. Öğrencilerimiz saf durdular.  Namaz bitti dağıldılar öğrenciler. İmamlığı yapan Yaşça büyüğümüz Kamuran Hocamızla müezzinliği yapan ben mescitte kalınca; Hoca bana epey nasihat etti sağolsun.  Ankara'da mülakatı olan İzmir'de (ikamet edilecek) bir uzun menzilli iş vardı. "Neden katılmadın" diye epey kızdı.  Çok bahane sundum, belki de en bilinçaltımızdaki sebep topraklarımızı köklerimizi bırakmak istemiyordum.  Okuldan çıktım alışverişimi yaptım. Eve geldim. Yatsı da okunmuştu.  Kapıda İsmail, oğlu ve kardeşi ile karşılaştım.  Yıllar önce yaz kursunda okuttuğum İsmail büyümüş evlenmiş ve yavrusu olmuş.  Çocuğu uzattı "bunun da adı Ahmet Senin adını koyduk Hocam"  Gayri ihtiyari kucağıma aldım. "Ben kaldıramam belim ağrıyor" deyince İsmail.  Ben kaldırdım kalbim ağrısa da.  Öğretmen öğrencinin yükünü kaldıran değil midir zaten. Bu işin şakası.  Armağan getirilen Kur'andan sonra işin en güzel yanı, bu yılın en güzel hediyesi İsmail'in oğluna ismimi vermesiydi.  Adımızı yaşattılar, sağ olsunlar var olsunlar. Ömrü uzun olsun Kadir kıymet bilenleri çok olsun.