Said Nursi mütemadiyen öğrencilerine hitaben Aziz ve sıddık kardeşlerim diye hitap eden yazılar yazardı. Anladığım kadarıyla bu bir nevi mektuplar şeklinde olurdu. Arada sırada ise kendini çeşitli şehirlerde yargılayan hakim ve savcılara da yönelik, efendiler diye mektuplar, serzenişler yazardı. Bu yönde bir yazısının başlığı, adliye vekiliyle ve Risale-i Nurla alakadar mahkemelerin hakimleriyle hasbihaldir şeklinde başlar. "Evet efendiler! gerçi Risali Nur sırf ahirete bakar; gayesi rıza-i ilahiyedir ve imanı kurtarmaktır ve şakirdleri (Öğrenci) ise kendilerini ve vatandaşlarını idam-ı ebediden ve ebedi haps-i münferidden kurtarmaya çalışmaktır. Fakat dünyaya ait ikinci derecede gayet önemli bir hizmet de; bu millet ve vatanı anarşilik tehlikesinden ve gelecek neslin çaresizlerini bilinçsiz olmaktan kurtarmaktır. Çünkü bir müslüman başkasına benzemez. Dinini terkedip ve İslamiyet karekterinden çıkan bir müslüman hak yolundan ayrılır anarşist olur idare edilmez." diye yargı üyelerine hitap eder. Yazının devamında durumun objektif olarak iman ile vatan, millet meselesi olduğunu açık ve seçik olarak anlatır. Yargı heyetinden istediği, bu yalın net gerçeği anlamalarıdır. Böyle olduğundan, değil Risaleleri, kendisini, öğrencilerini yargılamaları, desteklemeleri ve himaye etmeleri gerekir diiye fikir beyan eder. Ayrıca mahkemelerin kendisini yanlış anladığı diğer bir husus, tarkatçılıktır. defalarca zamanımız tarikatçılık zamanı değil dediğini aktarmıştır. Zamanımız imanı kurtarmak zamanıdır demesine rağmen yargıdan bu suçlamadan beraat ettiği halde kendisini ısrarla tarikatçılık ile suçlamasını anlamadığını, mantıklı olmadığını belirtir. "Tarikatsız cennete gidenler çoktur, imansız cennete giden yoktur." demiştir. Ekler, "Ben hocayım, şeyh değilim. Dünyada bir tekkem yok ki nerde hanem olacak? Bu yirmi sene zarfında bir adam çıksın desin ki bana tarikat dersi vermiş. Çünkü elimizde topuz yok; nur vardır. Biz tecavüz edemeyız, bize tecevüz edilse nur gösteririz. Vaziyetimiz bir bakıma nurani müdafadır." Devam edecek