Kanatsız uçanlar Urfalı yazar Kamile Özdemir’in yazdığı yaşanmış bir romandır. İlimiz Urfa’da maalesef okuma yazma az olduğu gibi kitap yazan yazarların sayısı da azdır. Hele kadın yazarlarımız daha azdır. Tekrarda yarar var çağımız bilgi çağı dijital bir çağ. Neredeyse her şeyin alma satmanın, okuma yazmanın, elektronik bir ortamda bir anlamda sanal bir ortamda olduğu bir zamanda, inanın günlük gazete ve kitap okumanın keyfi ve doyumu daha doğal bir başka olur. Okuma bilgi deyip geçmeyelim. Okuyalım okutalım. Okumanın bize hiçbir zararı olmadığı gibi kendimizi gerçekleştirme de kendimiz olmada oldukça yararı vardır. Bu nedenle olsa gerek yaşamın ve politikanın ustası bilge insan, Kant, “insanı insan yapan eğitimdir” demiştir. Yani okuyan ve yazandır. Bizce doğru bir saptamadır. Zamanını kendine ve insanlara yararlı olmakla geçiren insanlara ne mutlu demek gerekiyor. Yazar Kamile Özdemir böylesi verimli ve yararlı bir insandır. Toplumu aydınlatma uğraşında şimdiye kadar büyük bir emek vererek roman, öykü, çocuk hikayeleri olmak üzere 13 kitap yazmıştır. kitap yazma da Urfa şartlarında önde gelen üretken bir yazardır. Kamile hanıma bir eğitim ve aydınlanma savaşçısı dememiz mümkün. Böylesi erdemli insanların amacı ilim bilim çağında bilgisiz kendine güveni olmayan, kendisi olmayan zavallı biçare insanların olmasına gönlü razı olmaz. Bu nedenle hayatı ve gerçekleri anlatır yazar. Kamile hanımın Son yazdığı kitaplardan biri yaşanmış acı bir hayat hikayesi olan “kanatsız uçanlar” kitabıdır. Kapitalist sistem bir polyanacılık yaparak görsel medya da sürekli hayatın sevinçli tarafını anlatır. Oysa yaşamın ders alınması gereken acı bir tarafı da vardır. Zaten modern varoluşçu felsefe tıpkı Dini inançlar gibi özelikle bizim İslam dini inancında denildiği gibi dünya yaşamının zorluklarla dolu olduğu dünya hayatının acılar da içerdiğini belirtir. Varoluşçu felsefe yoğun bir özgürlük istemine karşı mutlak bir özgürlüğün olmadığını belirtir. Bu felsefe ekolunun temsilcisi Fransız filozof Jean Pul Sartre öncülüğünde bu konuda birçok yazar tarafından felsefi ve sosyal romanlar yazılmıştır. Ünlü şairimiz Nazım Hikmet hoş geldin bebek adlı şiirinde yaşamın zorluklarını bazı talihsiz insanlar ve çocuklarını bekleyen acıları duygu yüklü olarak tasvir eder. Şiirin ilk mısrası “hoş geldin bebek yaşama sırası sende” diye başlar. Tabi hayat nedense bilinmez herkes için adil değildir. Herkes için adil başlamaz. Bence Kamile hanım bu acı hayat öyküsüyle yaşamın bir acı çehresini var olan bir gerçeği yazması övgüye değerdir. Bazıları için yaşam acılarla doludur. Kamile Özdemir’in konu ettiği romanın ailesi gibidir. Aslında ibret almak için böylesi edebi eserlere ihtiyaç vardır. Kamile hanımın yazdığı bu romanın konusu anneleri babaları öldükten sonra bir yetiştirme yurduna verilen üç kardeşten büyüğün Özdemir’e anlattıklarıdır. Romanda anlatılan aile önce mutlu bir ailedir. Karı koca birbirlerini çok severler. İkisi kız biri oğlan üç çocukları vardır. Ekonomik durumları iyidir. Orta sınıf bir ailedir. Ama bu mutluluğu bozan beklenmeyen bir olay yaşanır. Sevim hanım biraz rahatsız olduğunu anlayınca doktora gider muayene olur tetkikler yapılır. Genç yaşta akciğer kanseri olduğunu öğrenir. Kendisi ve ailesi bunu duyunca yıkılır. Doktoru son bir umut olarak ameliyat olması gerektiğini söyler. Ama bunun için büyük bir meblağ para gerekmektedir. Eşi Cahit beyin bunu karşılayacak parası yoktur. Parayı bulmak için ekmek tekneleri olan dükkanını Sevim hanımın tüm itirazlarına rağmen satar. Ameliyat parasını yatırır. Ameliyat günü saati geldiğinde Aile birbirlerine sarılarak, ağlayarak, Sevim hanım ameliyat masasına yatırılır. Bir umut içerisinde iyi bir haber beklerler. Ama doktor ve ekibinin olağanüstü tüm uğraşlarına rağmen Sevim hanım ameliyat masasından kalkamaz bu acımasız garip diyardan gider, çocuklarını öksüz bırakarak ölür. Doktor aileye nasıl haber vereceğini bilemez. Ama mecburi acı haberi Cahit beye biricik eşi Sevimin öldüğünü söyler. Çocuklarda bunu duymuştur. Dayanılmaz bir acıdır. Birbirlerine ölümüne bağlı olan aile Sevimin ölmesiyle dört aile ferdi de adeta ölmüştür. Baba eşinin yokluğunda çocuklarına ana olur. Baba sorumluluğunu fazlasıyla yapar. Çocukların acısı biraz olsa da hafifler. Ama talihsizliğe bakın ki sonra baba da bir trafik kazasında ölür. Çocuklara darbe üstüne darbe olur. Üç çocukta sonuçta zorunlu olarak bir yetiştirme yurduna verilir. Bundan sonrası ancak bu kitabı ve hayatı okumakla anlaşılır. Bizim demek istediğimiz eski bir Türk filmi olan “acı hayat” filmi yaşamın sevinçli yönü olduğu kadar acı yönüne de işaret eder. Duyarlı insanların yapmaları gereken ezilen insanlara, öksüz kalmış çocuklara kol kanat germek yardımcı olmaktır. Yazıyı yapıtın yazarı Özdemir’in özlü sözleriyle bitirelim “ Hayat; anne ve babanın kanatları altında yaşamak ve var olmaktır”. Kitapsız kalmayalım, iyi okumalar.