Karaköprü ilçesi belde iken ilk belediye başkanı merhum Ahmet Güzel, “Bir gün herkes Karaköprülü olacak” demişti. Bu söz büyük ölçüde gerçekleşti. Urfa şehir merkezinden akın akın insanlar yeni oluşturulan semtlere taşınıyor. Bunda önemli etken maddi olanakların artması ile birlikte zorunluluk durumu da var desem sanırım doğrudur. Çünkü eski yerleşim yerleri neredeyse çarşı haline gelmiş. Oysa yeni yapılan evler eski evlerden daha planlı, geniş, daha rahat. Aileler için daha uygun. Biz de bu nedenlerle zorunlu olarak geçen hafta Bahçelievler semtinden Karaköprü’ye taşındık. Ev taşımaya gelen işçilerden biri “nimet çoğalmış şükür azalmış” dedi. Bence, değerli anlamlı bir söz. Kendi kendime iyi bu haftaki yazı konum çıktı dedim, doğrusu hafiften biraz sevindim. Değerli okurlar, bilindiği gibi, bilim ve tekniğin dev adımlarla ilerlemesi sonucu yaşam kalitesi son derece yükseldi. Ancak, nimetle beraber külfet te oluştu. Her şey var huzur yok denilir ya… Çünkü buna neden insanların çoğunun moda deyimle fıtratında hep bana rab bana güdüsü var. Doymak bilmeyen bir hırs var. Bir tarafta aşırı maddi imkanlar, diğer yanda Böyle imkanlardan yoksun, zengin olanaklara sahip olmak için didinenler var. Paylaşma yok denecek kadar az. Gördüğüm bildiğim kadarıyla sosyal yardımlar yetersiz ve göstermelik. Gerçek anlamda toplumsal huzur ve barışın sağlanması, ünlü alim Sait Nursi’nın dediği gibi fikir, zikir, şükürle mümkün olur. Çünkü insanlar şükür edince paylaşmayı, yardımlaşmayı bilir. tamahlık ve cimrilik azalır. Bu nedenle doğruyu belirtmek gerekirse, sınıf çelişkisi çatışması asgari düzeye inmiş olur. Aslını soracak olursanız, en büyük nimet, en büyük zenginlik sağlıktır. Bir gün bir sahabi peygamberin yanına gelir ya resulüllah zengin kimdir. Zengin nedir diye sorar. Sağlığı sıhhati yerinde olan zengindir cevabını verir. Yine zenginlik mal çokluğu ile değil gönül zenginliği ile olur buyurur. Öyle insanlar vardır her türlü imkanı vardır, ama huzuru yoktur. Böylesi aslında zengin değil bir anlamda yoksuldur. Bir de Urfa’da malı çok olup cimri olup harcamasını paylaşmasını bilmeyenlere bekçi denir. Hem de iyi bekçi. Konumuzu tarihsel bir kısa ile bitirelim. Bir köylü bir gün Adıyaman taraflarından Urfa Samsat kapıya gelir. Pınarın yanına oturur. Çıkınını açar içinden soğanı çıkarır kırar, bazlamacın üzerine soğan ile iri tuzu kor, dürüm keyifle, neşe ile yemeye başlar. Bunu seyreden pınarın üst tarafındaki köşkte oturan Urfa eşrafından biri köylünün yanına gelir, der ben filan insanım şu kadar servetim, köyüm var. Ama şeker hastasıyım senin gibi ekmeği doyasıya yiyemiyorum. Dilerim Allah’tan der, servetim senin olsun. Senin gibi sağlığım olaydı bana yeter der. Sağlığın, huzurun, şükür etmenin yolu paylaşmadan ve kanaat etmekten geçer.