Evet, dostlar bu yazının başlığı bana ait. Fakat yazı ise çok muhterem Şanlıurfa nın son yıllar da yetiştirdiği Eğitimci Müzisyen Halil BALIKÇIOĞLUNA aittir. Ceylanların Hikayesini bizim topraklar da ancak ve ancak müzisyen ruhu ile yazılan bu yazı konuyu daha da önemli bir hale getirmiş diyorum. Bu konu gündemden tekrar düşmesin diye yayınlama ya karar verdim. Ben; Hz. İbrahim’i annesi doğurduktan sonra, sabaha kadar memelerim de biriktirdiğim sütümü kızlarım Ahu'ya, Maral'a vermeden, mağarada, bana emanet edilen oğlum İbrahim'e verdim. Nemrut odun biriktirip, şehirde ateş yakmayı yasakladığında yemek pişiremediniz diye çiğköfte yapasınız diye canımdan can, tenimde et verdim. Yavrularınıza, o masum, o narin, o zarif isimlerimi (Maral, Gazal, Ceylan, Ahu) verdim. Dünyaya adınızı duyurmak için Urfa’da Ceylanpınarlarımı verdim. Çocukları olmayan aileler beni evlatları gibi sevsinler, oynasınlar diye çocuk bedenimi, ruhumu o ailelere verdim. Ağladığınız da, sevindiğiniz de, gurbete düştüğünüz de, aşık olup sevdalandığınız da, kara sevdaya düştüğünüzde, canparenizi gurbet aldığında. Yaktığınız söylediğiniz türkülere adımı verdim. Evlerinize, sevdiklerinize, köşklerinize, saraylarınıza nazar değmesin diye, duvara asasınız diye kellemi verdim. Şimdi sizler allı şanlı kahraman yiğit delikanlı Şanlıurfalılar beni cellatlarınızın önüne, hem de para için atıyorsunuz, beni kanlı ellere, sapık katil emellere veriyorsunuz... Yazıklar olsun sizin gibi insanım diyenlere! Hani "kolumu salladım, hani yaşasın Urfalılar, Hani dağlarınızda gezer bir ceylan,                                                                                    Hani Ahu gözlüm gene senden ayrıyam. Hani bak şu kara gözlü Ceylana"..... Bizi katletsinler, derimizi soysunlar, Bizden geriye kalanları da sizler başlarınıza takın.